Ένας χρόνος από την πρώτη συνάντηση επιτυχόντων του 2643

Καλημέρα σε όλους τους φίλους

 Πριν ένα χρόνο πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση των επιτυχόντων στο εμπορικό κέντρο Mall στην Αθήνα στις 12 Μαϊου 2011. Ας θυμηθούμε για λίγο πώς ξεκινήσαμε να οργανωνόμαστε από κοντά και κάποιες ωραίες του τελευταίου χρόνου.

 Γράφω και σήμερα ως Νέστορας, αν και οι περισσότεροι γνωριζετε ποιος είμαι, πως λέγομαι και πολλα ακόμη, μόνο γιατί το ψευδώνυμο αυτό έγινε η δεύτερη μου φύση τον τελευταιο χρόνο και το αισθάνομαι τελείως ¨δικό" μου.

 Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζουν, τις πρώτες μέρες λειτουργίας του δικού μας blog και forum, που μας έδινε την ελευθερία να εκφραζόμαστε όπως θέλουμε και να ανταλλάσουμε πληροφορίες, ανέλαβα την πρωτοβουλία να οργανωσουμε μια συνάντηση επιτυχόντων στη Αθήνα και να βρεθουμε από κοντά όσοι θέλουμε ωστε να οργανωθούμε καλύτερα.
 Δεν θεωρώ βέβαια ότι είχα καμία εκπληκτική και πρωτότυπη ιδέα.
 Ίσως έτυχε να το προτείνω πρώτος ή πολύ απλά έτσι έγινε.

 Ο λόγος που αποφασίζω να σας γνωστοποιήσω αυτό το κείμενο είναι για να εκφράσω κάποιες σκέψεις για όσα έγιναν τον τελευταιο χρόνο, να ευχαριστήσω όλους όσους στάθηκαν δίπλα όλο αυτό το διάστημα και να θυμηθούμε το "μαγικό" κλίμα

των αγώνων που δώσαμε όλοι.
 Ο κυριότερος όμως λόγος  είναι ότι ακόμα και σήμερα όταν σκέφτομαι εκεινη την μέρα, με πιάνει ο ίδιος κόμπος στο στομάχι με αυτόν που είχα την στιγμή που ξεκίνησα από το σπίτι μου έναν χρόνο πρίν για να πάω στη συνάντηση. Ο φόβος της απογοήτευσης αν δεν εμφανιζόταν κανείς, η αγωνία για να μπορέσουμε να βρεθούμε χωρίς κανείς μας να έχει το τηλέφωνο κάποιου ή να γνωρίζει πως είναι εμφανησιακά και τέλος η αβεβαιοτητα για το τί θα κάνουμε και τί θα πούμε όταν και με όσους βρεθούμε.
 Σηκώθηκα και πήγα λοιπόν, κανένα μισάωρο νωρίτερα από την ώρα του ραντεβού, στήθηκα στο σημείο που είχαμε πεί στο φόρουμ ότι θα βρεθούμε και κοίταζα έντονα τον κόσμο που περνούσε για να δώ αν κάποιος θα σταθεί και θα ψάξει και εκείνος για κάποιον άγνωστο.
 Ο φόβος, η αγωνία και η αβεβαιότητα φούντωναν κάθε λεπτό που περνούσε. Στεκόμουν μόνος μέσα στον κόσμο που περνούσε ακριβώς όσο μόνος ήμουνα τρία σχεδόν χρόνια από την τον Ιούλιο του 2008 που καταθέσαμε τις αιτήσεις για την προκύρηξη του 2643.
 Μετά από λίγο γνώρισα τη Μαρία. Λίγα λεπτά αργότερα την Ελέσα και τη Δέσποινα. Στα επόμενα λεπτά την Ασπασία, τον Αρη, τη Ρίκα, τον Μάρτιν, τη Βάσω, την Κατερίνα.
 Στίς επόμενες δύο ώρες δεν υπήρχε ούτε φόβος, ούτε αγωνία, ούτε αβεβαιώτητα. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΙΑ ΜΟΝΟΣ. ΚΑΝΕΙς ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟΣ ΠΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ. Ημουν σίγουρος από εκείνη τη στιγμή ότι κάτι καλό θα καταφέρουμε χωρίς να γνωρίζω ακόμα ότι δεν θα είμαστε μόνο εμείς οι δέκα αλλά ότι θα προστεθουν σύντομα δεκάδες ακόμη συναγωνιστές από όλη την Ελλάδα.
 Συζητήσαμε, ανταλλάξαμε πληροφορίες και απόψεις, γράψαμε στα καρτελάκια που τα κορόιδευε η φίλη μου η Μαρία τα στοιχεία μας ο καθένας ώστε να μην χαθούμε ποτέ πιά και γυρίσαμε σπίτια μας όλοι πολύ πιο σίγουροι και "δυνατοί" από όταν ξεκινήσαμε για το ραντεβού αυτό.
 Μέσα σε λίγες μέρες έγινε και η πρώτη συνάντηση της Θεσσαλονίκης με μεγάλη επιτυχία και η συνεργασία μας ξεκίνησε άμεσα μέσω ίντερνετ, τηλεφώνων και με προσωπικές επαφές.
 Για την δράση των παιδιών στη Θεσσαλονίκη δεν χρειάζεται να μιλήσω εγώ μιλούν οι αγώνες τους και οι προσπάθειές τους οι οποίες είναι στους περισσότερους γνωστές και ειναι καταλληλότεροι οι ίδιοι να εκφραστούν με όποιο τρόπο επιθυμούν.
 Εγώ θέλω μόνο από την πλευρά μου, και νομίζω ότι μιλώ εκ μέρους όλων όσων γνωρίζω, να χαιρετήσω δημόσια τον Αποστόλη, τον Θοδωρή και τον Αναστάσιο για τις προσπάθειές τους και την πίστη τους στο σκόπο μας και στη συνεργασία μας.
Αλήθεια πως μπορεί τρεις Πόντιοι μεταξύ τους να κατάφεραν όσα αυτοί :o) Ακόμα δεν έχω καταλάβει..

 Από τη δεύτερη συνάντηση της Αθήνας και τις μέρες που ακολούθησαν ενωθήκαμε με πολλούς ακόμα επιτυχόντες, μεταξύ των οποίων και κάποιους από τους πρωτεργάτες της προσπάθειας μας όπως η Γεωργία, η Μαρία, η Δέσποινα, η Νεκταρία, η Πωλίνα, η Χρύσα, (χίλια συγνώμη αν ξεχνάω κάποιον ή κάποια).
Αλήθεια πώς μπόρεσα και τα έβγαλα πέρα με τόσες γυναίκες ακόμα απορώ!!!!!

Οι δέκα γίναμε εκατό μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα.

Και ξεκίνησε το τρέξιμο...
Υπουργικά γραφεία - ΟΑΕΔ - Συναντήσεις - Εντάσεις και τσακωμοί - υπομνήματα - απειλές και φοβέρες - Συνεντευξεις και τηλεοπτικές εκπομπές - Γραμματείς και Φαρισαίοι - Σύλλογοι των διαφόρων κατηγοριών του 2643 - τροπολογίες σε νομοσχέδια - υπουργικές αποφάσεις.
 

 Ολοι μαζί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αλλά και μεμονομένοι επιτυχόντες σε διάφορα μέρη της χώρας.

 Τα προβλήματα δεκάδες, τα εμπόδια παντού αλλά αυτή η τρελή παρέα κατάφερνε με έναν ανεξήγητο τρόπο να βρίσκει λύσεις και να προχωρά.

 Και όταν μας δόθηκε η ευκαιρία να ζητήσουμε τη λύση του θέματος μας και να ξεμπλοκάρουμε τους διορισμούς δεν την αφήσαμε να πάει χαμένη.
 Επτα μήνες ακριβώς μετά την πρώτη συνάντηση της Αθήνας, στις 12 Δεκεμβρίου 2011 πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση των επιτυχόντων του 2643 με τον υπουργο και υφυπουργο Διοικητικής μεταρρύθμισης κυρίους Ρέππα και Ρόβλια με την παρουσία και στήριξη της Εσαμέα.
 Στη συγκέντρωση των επιτυχόντων που έγινε λίγες μέρες πριν οι συνάδελφοι μου μου έκαναν την τιμή και με εμπιστεύτηκαν να τους εκπροσωπήσω στο ραντεβού στο υπουργείο και μου έδωσαν την ευκαιρία να σταθω πλάι πλάι με τον φίλο Αποστόλη που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη και να αγωνιστούμε για μία ώρα για να μπορέσουμε να καταφέρουμε το καλυτερο για όλους τους επιτυχόντες. Μόνο εμείς οι δύο γνωρίζουμε πόσο δύσκολη ήταν η συνάντηση αυτή και τί αντιμετωπίσαμε αλλα τελικά το αποτέλεσμα ήταν θετικό έστω και για ένα μέρος των επιτυχόντων και η ώρα αυτή θα μείνει πάντα χαραγμένη στη σκέψη μας.
 Αφού εξασφαλίσαμε την πρώτη υπουργική απόφαση ακολούθησαν πιέσεις για να κερδίσουμε οριστική λύση για όλους τους επιτυχόντες. Με τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης στις 22 Φεβρουαρίου 2012 και με την εμπλοκή μετά από πίεση μας των συλλόγων όλων των κατηγοριών, καταφέραμε να αποσπάσουμε τη δέσμευση για τον διορισμο των μισών επιτυχόντων από όλες τις κατηγορίες που οδήγησε στην υπογραφη της δεύτερης υπουργικής απόφασης κατανομής.

 Οι υπουργικές αυτές αποφάσεις ήταν το αποτέλεσμα των προσπαθειών όλων των επιτυχόντων με ομαδικές ή και μεμονομένες προσπάθειες από όλη τη χώρα για τους πρώτους εννια μήνες, προσπαθειών από την πλευρά λίγων ατόμων για ένα αποτέλεσμα το οποίο κανένας δεν μπορούσε να το έχει ως δεδομένο από πριν.
 Βέβαια δεν μπορούμε να μιλάμε για επιτυχία από τη στιγμή που άδικα και αδικαιολόγητα υπάρχουν σήμερα περισσότεροι από 300 επιτυχόντες που δεν έχουν καλυφθεί από μία υπουργική απόφαση. Είμαστε όμως εδώ όλοι για να συνεχίσουμε σύντομα τις προσπάθειες για την οριστική  λύση.

 Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω στο σημείο αυτό ότι τα όσα ανέφερα παραπάνω για την περίοδο του τελευταιου έτους δεν έχουν σκόπο ούτε την ηρωοποίηση ούτε την αγιοποίηση κανενός από όσους ανέφερα - αν και το κάρο το τράβηξαν όλον αυτό τον καιρό το πολύ δέκα άτομα σε όλη την Ελλάδα - αλλά αποτελούν απλά τη δική μου οπτική σε όσα συνέβησαν και μία προσπάθεια για να θυμιθούμε το κλίμα των ημερών εκείνων.

 Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδία μου κάποιους ανθρώπους γιατί πιστεύω ότι οι προσπάθειες όλων πρέπει να αναγνωρίζοναι και να έχουμε το θάρρος να το κάνουμε γιατί το αξίζουν.

 Ευχαριστώ τους εννιά της πρώτης συνάντησης της Αθήνας με την ευκαιρία του ενός έτους από αυτή. Μαρία, Ελεσσα, Δέσποινα, Μάρτιν, Ασπασία, Ρίκα, Βάσω, Αρη και Κατερίνα για τους λόγους που ήδη ανέφερα παραπάνω.

 Ευχαριστώ από τη Θεσσαλονίκη τον Αποστόλη που είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και να αγωνιστώ μαζί του, τον Θοδωρή και τον Αναστάση που στήριξαν όλους μας και μέσω των διαδυκτιακών μέσων και με την παρουσία και το τρέξιμό τους.

 Ευχαριστώ  τις φοβερές γυναίκες της παρέας μας στην Αθήνα για την αγωνιστικότητά τους που ξεπερνά εκατό άνδρες. Πιο συγκεκριμένα:

τη Γεωργία - στις δυσκολες και σκοτεινές στιγμές του τελευταίου χρόνου το μόνο που με έκανε να μην τα παρατήσω και να απελπιστώ ήταν η σκέψη ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που πολεμάει και ασχολειται με τον 2643 περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή της.

τη Μαρία - το μικροκαμωμένο κορίτσι με καρδιά, θάρρος και αγωνιστικότητα θηρίου που δεν άφηνε κανέναν σε καμία υπηρεσία σε ησυχία.

τη Δέσποινα - αν δεν έχετε δει άνθρωπο να φέρνει ένα υπουργείο πάνω κάτω και να κυνηγάει υπουργούς στο διάδρομο δεν μπορείτε να καταλάβετε τι θέλω να πώ.

τη Νεκταρία - η ήρεμη δύναμη η οποία ακόμα και όταν όλα πήγαιναν στραβά βρισκόταν πάντα κοντά μας με μία καλή κουβέντα να μας δώσει κουράγιο και να βοηθήσει σε ό,τι χρειαζόταν.

την Πωλίνα - που ήρθε κοντά μας κάπου τον Ιούλιο και μας είχε συνέχεια στην τσίτα όταν νομίζαμε ότι τα κάναμε όλα σωστά.

τη Χρύσα - ποιός είπε ότι σε μια τέτοια προσπάθεια δεν χρειάζεται και λίγος τσαμπουκάς και καμία φωνή για να ξυπνήσουμε και να ανασκουμπωθούμε.

 Ευχαριστώ το μοναχό και λαμπρό αστέρι που λέγεται Πηνελόπη γιατι μας έκανε να την νιωθουμε δίπλα μας ακόμα και αν δεν την έχουμε γνωρίσει ακόμα καθώς και όσους άλλους πολέμησαν μόνοι τους και βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό όπως ο Μάριος στη Λαμία, ο Λευτέρης στην Αρτα, τον Γρηγόρη, τη Βασιλική από την Τρίπολη (λυπάμαι αν δεν τους γνωρίζω όλους ή ξεχνάω κάποιον).

 Τους συλλόγους Αναπήρων, Πολυτέκνων, Τριτέκτων, Αναπήρων πολέμου, Αγωνιστών εθνικής αντίστασης για τη μικρή ή μεγάλη βοήθειά τους. Ειδικότερα τον αντιπρόεδρο της Εσαμέα κο Κλεισιώτη και την πρόεδρο των τριτέκνων κα Μεσουρίδου.

 Ευχαριστώ τους δημοσιογράφους Νίκο Βασιλειάδη και Μπάμπη Ντόλκα που μας βοήθησαν με πάρα πολλούς τρόπους, καθώς επίσης τους λίγους δημοσιογράφους που άνοιξαν τα μικρόφωνά και τις κάμερες τους για να ακουστεί η φωνή μας.

 Ευχαριστώ τις σπάνιες περιπτώσεις υπαλλήλων και κρατικών λειτουργών στον ΟΑΕΔ, στο υπουργείο εργασίας, στο υπουργείο διοικητικής μεταρρυθμισης που βοήθησαν την υπόθεσή μας και μας είδαν με ανθρωπιά....

 Τέλος θα ήθελα να πώ σε όσους φίλους δεν είναι τόσο κοντά μας όπως ήταν πιο πριν ή έχουν αποστασιοποιηθεί ή έχουν θυμώσει για κάτι ή μας έχουν κατηγορήσει ότι δεν κάναμε τα πράγματα σωστά, ότι είμαστε έδω. Εδω και ένα χρόνο δεν είμαστε μόνοι και είμαστε πάντα κοντά τους όποτε θέλουν να λύσουμε τις όποιες διαφορές μας και να συνεχίσουμε τον αγώνα και τις φιλίες μας μαζί.

Νέστορας.